„Mijn lichaam heeft sport nodig”, is de lijfspreuk van mijn lief. En dat zei haar vader ook. Zit blijkbaar in hun genen. Die passie ontbreekt bij mij. Ik heb h-e-l-e-m-a-a-l niks met sport. ’t Is niet leuk om naar te kijken, niet leuk om over te lezen en zeker niet leuk om te doen. ’Sporten is bewegen. Daar doe ik niet aan’, zeg ik dan met gevoel vol zelfspot. Oké, natuurlijk beweeg ik: adem in, adem uit. En wandelen en fietsen.

Doodongelukkig voelde ik me toen ik op de middelbare school iets van een vogelnestje moest maken in de ringen maar op bijna twee meter met mijn bovenbeen vast kwam te zitten in zo’n ring, stuntman als ik was. Het duurde tien minuten voor ik bevrijd was.

Maar in de strijd tegen wat extra kilo’s, tegen de al twee jaar durende naweeën van corona en in een gevecht met kwade cellen ontkom ik niet aan mijn dagelijkse wandelingen van elk drie kwartier en aan sporten bij de fysiotherapeut, elke week weer.

Op het moment dat bij zo’n sportuurtje een oefening wordt uitgelegd begrijp ik het, maar als ik het zelf moet doen ben ik de volgorde al weer vergeten. Ik kan beter jongleren met letters dan met ballen. Sporten voelt net zo irritant als het openen van verpakkingen waar lipjes en pijltjes staan aangegeven maar die zelden doen wat ze zouden moeten doen. Mijn lijf is net zo. Ik voel allemaal spieren waarvan ik niet wist dat ik ze heb of (vooral) wat ik ermee moet.

Maar vol enthousiasme stort ik me op halters, ingenieuze trainingsapparaten, doe ik oefeningen voor buik en spieren en doe ik kniebuigingen (al kunnen de Engelse termen als dumbbells, squats en leg press mij niet bekoren). Maar ik probeer wel fluitend mijn oefeningen te doen bij de fysio.

Een lichaam als een jonge god heb ik niet meer. Maar ik hoef geen lijf om door een ringetje te halen. Vogelnestjes maken laat ik over aan de mussen en de meesjes.

Wil je dagelijks alle hoogtepunten uit het nieuws in je inbox?