Kopieer de link van het artikel
In de tijd dat ik me nog schuilhield in een intussen geheel onbetaalbaar geworden centrumstad, zag ik tijdens mijn wekelijkse pendel tussen de eigen stee en de buurtwinkel af en toe een colonne aan steunende recreanten over straat jakkeren. Elk van hen stak in een andere tint lycra, maar allemaal versjouwden ze tegen een aanzienlijk tempo een stel halters over het trottoir. Navraag bij deskundigen leerde dat het niet ging om personeel van een noodlijdende sportwinkel die was overgestapt op deur-aan-deurverkoop, zoals ik eerst dacht, maar over crossfit: een fitnessdiscipline die ervan uitgaat dat gewone lichaamsbeweging nog altijd niet beweging genoeg is, en die daarom paart aan het versjouwen van allerlei zware lasten, een klus waarvoor nochtans ooit verhuisfirma’s uitgevonden zijn.
Tijdens ‘Personal Trainers’ moest ik terugdenken aan die schril tegen de grauwe stad afstekende polonaise, en dan vooral aan de trainer die die publiekelijke dodenmars aldoor met luider stemme van opruiende slogans had voorzien ter motivering. Die laatste staat als beroepscategorie immers centraal in deze documentairereeks, evenals zijn doel: je helpen bij de zoektocht naar de beste versie van jezelf. Ik, meestal hoogstens een gemiddelde versie van mezelf, kan niet anders dan dat oogmerk hoog gegrepen vinden. Trouwens, zelfs de beste versie van mezelf zal wel nooit te verzoenen zijn met eender welke stretchstof dan ook.
De actie in ‘RRR’ doet zelfs de gevechtsscènes uit ‘Avengers: Endgame’ lijken op slaapverwekkend gekrakeel ★★★½☆
‘Top Gun: Maverick’ is een viering van onverwoestbare superster Tom Cruise ★★★★☆
Veruit de markantste beeldhouwer van het Gesamtkunstwerk dat het menselijk lichaam is, was Olivier Bisback, een tegen de vijftig aanlopende maar allerminst op rust aansturende stuntman. Een homo universalis tevens, want hij werkte zijn ochtendgymnastiek zowaar af tegen de onwaarschijnlijke achtergrond van een uitpuilende boekenkast. Zelf was Bisback ook bezig aan een boek - een inkijk in het manuscript verried de werktitel ‘De weg naar succes: meesterschap in zeven stappen’. Terwijl hij staande de laatste correcties op zijn pennenvrucht doornam, piepte de chronometer voortdurend: bij elke piep hief hij een ander been z’n bureautafel op. Mede door zijn geestdrift had ik al snel in de smiezen dat Bisbacks verschijning niet toevallig de hoofdmoot uitmaakte van ‘Personal Trainers’, en toen had ik ‘m nog niet eens zijn loopronde zien demonstreren: nadat hij ter opwarming eerst een lantaarnpaal te lijf was gegaan, ontstak hij in een razende voettocht door het bos die gaandeweg almaar sterker ging lijken op een drieste vluchtpoging van een buiten beeld oprukkende troepenmacht - eventuele hellingen of fysieke obstakels geen belet.
Ik moest uitkijken of ik ging Olivier nog aardig vinden, maar toen zag ik ‘m z’n bejaarde moeder ei zo na een voet in het gezicht planten toen hij een karatetrap wou demonstreren, en kreeg ik toch mijn bedenkingen. Dat werkte gelijk ontnuchterend, want zo zag ik me alsnog gedwongen om stil te staan bij de aard van ‘Personal Trainers’. Tegen het einde was ik me zelfs een tikje gaan schamen, want de hele aflevering had ik namelijk de drang gevoeld om me in lachen te verliezen. Ùitlachen, meer bepaald, want dat leek net de heimelijke doelstelling van dit programma, dat voortdurend te dicht aanleunde bij z’n eigen parodie om nog onder redelijke verdenking uit te komen.
Even storend was dat je na het geboren typetje Olivier Bisback weer gewoon het gebruikelijke bonte kluitje kleurlozen kreeg dat een dagbesteding heeft aan opdraven in reality als dit, die alleen maar voor de schijn van fatsoen verpakt wordt als documentairereeks. Ze beseffen niet hoezeer ze te kijk lopen, en denken gemakshalve dan maar dat ze er goed uitkomen. Eén van hen bleek de zoon van Koen de Bouw - desgewenst kon je dat als een verzachtende omstandigheid zien - maar een andere herkende ik gewoon van ‘Expeditie Robinson’. En dat terwijl ik me normaal gezien niéts kan herinneren van ‘Expeditie Robinson’, en daar vaak zelfs genoegen mee neem. Zo zal het ook ‘Personal Trainers’ vergaan, schat ik. Want je bleef maar kijken, en toch had je achteraf niets gezien.
Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles". U kunt ook alleen de sociale content aanzetten: vink hiervoor "Cookies accepteren van sociale media" aan.
Op alle artikelen, foto's en video's op humo.be rust auteursrecht. Deeplinken kan, maar dan zonder dat onze content in een nieuw frame op uw website verschijnt. Graag enkel de titel van onze website en de titel van het artikel vermelden in de link. Indien u teksten, foto's of video's op een andere manier wenst over te nemen, mail dan naar redactie@humo.be. DPG Media nv – Mediaplein 1, 2018 Antwerpen – RPR Antwerpen nr. 0432.306.234